De normaalste zaak van de wereld?

/ november 17, 2016/ Uncategorized/ 0 comments

Een bezoek aan een kinderdagverblijf in Gambia.

Vandaag stond een bezoek aan een kinderdagverblijf in Banjul op de planning. Ik werd allervriendelijkst ontvangen. Nadat ik mijn schoenen had uitgedaan, kwam ik in een grote ruimte waar 4 leidsters met een groepje kinderen op de grond zaten. Sommige kinderen waren aan het spelen, anderen kregen te eten. De grote ruimte was erg netjes, geordend en voorzien van behoorlijk wat speelgoed, boekjes, maxi cosi’s, wipstoeltjes. Eigenlijk deed het niet anders aan dan de kinderdagverblijven in Nederland. Ik werd rondgeleid door een jonge vrouw, de directeur van de locatie. Werkende ouders brachten tegen betaling hun kinderen hier. Het betrof aldus de directeur de rijker gesitueerde gezinnen. De sfeer was ontspannen, prettig en professioneel. Hoeveel van dit soort kinderdagverblijven er totaal in Gambia zijn, weet ik niet. Maar gezien “het straatbeeld” denk ik dat dit dagverblijf op dit moment een uitzondering zal zijn.

Straatbeeldimg_87995

De steden die ik heb gezien waren enorm druk. Heel veel taxi’s, local busjes, vrachtwagens, fietsers, met ezels aangespannen karren. Groepen mannen in gesprek met elkaar, vrouwen in prachtige jurken met hun kinderen lopend over straat op weg naar de winkels of een markt voor de maaltijd van die dag. De kleintjes werden gedragen in een draagdoek op de rug en gingen overal mee naar toe. De boodschappen werden gedragen in een mand of plastic bak op hun hoofd.Vrouwen verkochten producten op straat of op de markten. Dat is de enige manier voor hun om geld te verdienen. De kinderen moeten logischerwijs mee, er is geen oppas of kinderdagverblijf voor hun. Ik zag zoveel moeders die met kleine kinderen tot midden in de nacht op straat zaten om hun groente/fruit/water te verkopen. Zolang er mensen waren, verkochten zij. Lange dagen en nachten aan de weg met continue voorbij rijdende taxi’s, veel getoeter en niet te vergeten de uitlaatgassen. Deze kinderen sliepen, aten en speelden op moeders werkplek. Voor mij shockerend, voor hun de normaalste zaak van de wereld.

Volgende week deel 3 van mijn reisverslag.

Laat hier je reactie achter.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*