Wat niemand mij ooit over kinderen vertelde
Elke dag weer geniet ik van kinderen. Ik vind ze geweldig! Ze zijn spontaan, puur en eerlijk. Rond mijn 30e kreeg ik het “huisje – boompje – beestje gevoel”. Een tijdje later was ik zwanger. Wauw, ik leefde op een roze wolk. Overal zag ik dikke buiken, moeders met baby’s, peuters, kleuters. Stiekem fantaseerde ik over mijn mini mensje. Dolgelukkig was ik. Maar wat ik vooraf niet wist was wat het me allemaal zou gaan brengen. Hieronder lees je “Wat niemand mij ooit over kinderen vertelde.”
Meegroeien
In 1993 beviel ik van mijn eerste zoon en jaren later van mijn tweede. Dankbaar en heel gelukkig, tot op de dag van vandaag, met deze twee bijzondere jongens. Wat hebben zij me veel gegeven. Zo was er: blijdschap, verdriet, ziekte, groei, eten en niet eten, slapen en niet slapen, “nee” zeggen, school, laten en loslaten, machteloosheid, verandering, flexibel zijn en ga zo maar door. Elke periode zorgde weer voor een nieuwe fase en dus een verandering. Ik groeide met mijn kinderen mee.
Wat niemand mij ooit vertelde over kinderen
Maar wat ik niet wist en wat niemand me ooit had verteld, was het volgende. Mijn kinderen brachten me, tot op de dag van vandaag, dichter bij mezelf. Door mijn kinderen werd ik namelijk geconfronteerd met mezelf. Mijn wensen, mijn grenzen, mijn mechanismen, mijn conditioneringen, mijn kijk op de mens en de wereld, mijn onvoorwaardelijk houden van. Het werd mij door de jaren heen duidelijk dat mijn jongens mij spiegelden. Alles wat van mij was, kwam via de kinderen bij mij terug. Ik kon de dingen opnieuw bekijken en een keuze maken of ik het zo wilde houden of niet. Een prachtige ontdekking!
“Nee, nu niet!”
Wat niemand mij ooit over kinderen vertelde
Graag illustreer ik bovenstaande met een praktijkvoorbeeld van heel wat jaren geleden. Mijn jongens zaten in de puberteit. Als alleenstaande moeder stond ik altijd voor ze klaar. Ik voelde me vader en moeder tegelijk. Ik vroeg ze, zoals in elk gezin, regelmatig om mij even te helpen. Het antwoord wat vervolgens terugkwam was: “ Nee, nu niet!” Oke dan dacht ik…..en nu?
Het ahaa moment
Het maakte me in eerste instantie boos, later ook verdrietig. Ik begreep het niet. Ik stond toch altijd voor ze klaar. Wanneer zij om hulp vroegen, liet ik alles vallen en stond ik ze bij. Ahaaaa, dat was het! Stond ik mezelf deze ruimte toe. Mocht ik van mezelf “NEE” zeggen? Mijn kinderen beheersten dat wel. Zij wisten hoe ze hun ruimte konden pakken. Ik ontdekte dat een stemmetje in mij zei: “Dat is toch niet aardig! Je hoort te helpen. Wat een fantastische ontdekking.
Ruimte en vrijheid
Vanaf dat moment veranderde er veel en ging ik de dingen anders benaderen en gaf ik mijzelf ruimte en vrijheid. Ik merkte dat ik kon en mocht kiezen om iets wel of niet te doen of op een later moment en let op zonder schuldgevoel. En het allermooiste was, het werd door iedereen om mij heen geaccepteerd. Ik kwam er bovendien achter dat IK in mij leven veel op mijn bordje had gelegd, vanuit mijn mechanisme en mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Door JA te zeggen tegen een ander, zei ik NEE tegen mezelf. Ik wilde er voor de ander zijn, maar dat ging ten koste van mezelf. IK was daarmee grenzeloos en te dienstbaar naar de ander en dus niet naar mezelf. Vanaf dit moment, deze bewustwording koos en kies ik voor mijzelf.
Mijn dank gaat uit naar mijn kinderen voor deze en nog veel meer momenten